Onderbroekenlol

Even na elven reden we de straat uit. Hoogheid in z’n fiets-onderbroek met daarover z’n geblokte bermuda, ik met een ‘normale’ heupslip en kort wapperbroekje. Wijntje, Frans kaasje, olijfjes en stokbrood in de picknickmand.Er helemaal klaar voor. Na amper 500 meter waren we het pad al kwijt: “Ik dacht dat jij op internet gekeken had naar de route”. “Heb ik ook, maar waar we precies moeten insteken heb ik niet gezien”. Hoogheid had z’n huiswerk beetje slordig gedaan….. Maar, niet getreurd, Rondje Zwolle ligt aan de buitenring van Zwolle, dus gewoon doortrappen, dan vind je vanzelf een bordje. En zo geschiedde. Het weer was verrukkuluk en de stemming opperbest. “Hoe gaat het met de billen?”, informeerde laiverd na een kwartiertje.”Prima”. Bij een kolk stopten we om zwarte zwanen te bewonderen. Amper van de fiets af kwam een grote slobeend aangewaggeld, die ontzettend lief naar onze krentenbollen keek. Een uurtje later zaten we vanuit een vogelkijkhut lepelaars en ander gevederd tuig aan de oevers van de IJssel te beloeren. De camera klikte en klikte en we genoten. En weer verder. “Hoe gaan de billen?”. “Natuurlijk prima”. Ter hoogte van de IJsselcentrale van Zwolle Zuid vonden we een picknickbank en besloten daar de lunch te genieten. “Voel je je billen al?”. “Natuurlijk niet!”. (Ik voelde ze best wel, maar jokte!) Na de vrolijke hap weer het zadel op. Voelde lijfelijk verzet. Billen, maar ook benen waren krachteloos en lui. De tegenzin verdween echter snel. Rondje Zwolle is echt mooi. Ter hoogte van de Deventerstraat besloten we naar de binnenstad te gaan, immers Blauwvingerdag. En …. vermoeidheid en sunshine met 27 graden werden voelbaar. Op de markt nog twee telefoonhoesjes voor onze slimme kletsijzertjes gekocht en toen lekker naar huis. Geen zadelpijn of ander derrière-ongemak geleden. Gewoon heel veel lol, in dit geval, zeg maar onderbroekenlol!

Murphy’s overkapping

Gisteravond heb ik de baas van het overkappingsbedrijf gebeld: Hoe staat het ermee? Geschrokken reactie: “Heeft J. je nog niet gebeld?” Dat had íe nog niet, dus belde de baas zelf met J. en regelde de montage voor vandaag, 12.30 uur. Om 12.25 kreeg ik een mailtje van de Hoogheid: “Ze schaften nog even op de klus elders, komen daarna naar jou”. Werd ik al niet vrolijk van, maar kom op Liesje, niet zo kort-af….. Even na 13.30 arriveerde J met een stille maat. Onhandig, maar gemotiveerd alle ellende te overwinnen en een mooie overkapping te bouwen. Ik vroeg hem wat de strategie was: “We zetten de draagbalken recht, monteren goten en glas en vanavond zit u eronder”. Ik werd nog niet vrolijk. “Is de nieuwe goot in de juiste kleur?”. “Hij zit nog in folie, maar loop maar mee, gaan we gelijk kijken”, antwoordde de boomlange monteur zelfverzekerd. Bij de aanhanger aangekomen, werd de bekisting zorgvuldig verwijderd en een lange folieverpakte staaf kwam tevoorschijn. J. peuterde de achterkant los en …. liet het pak weer zakken. Keek z’n collega verslagen aan, die nietsvermoedend aan de andere kant stond te peuteren. “Laat maar”, zei J. en z’n lichaamstaal sprak boekdelen. “Er zitten geen eindstukken aan. En die moeten erin gelast zijn. Hoe is dit in vredesnaam mogelijk”. Verslagenheid. “Tijd voor koffie en een vergadering”, doorbrak ik de spanning. Even later aan tafel met bakkie troost de nodige telefoontjes gepleegd. Met de baas, die even geen antwoord wist, met de Hoogheid, die dacht dat ik een grapje maakte, met de fabriek, die even niet bereikbaar was. Na de koffie zijn de heren weer vertrokken, met als huiswerk het inventariseren hoe dit nog fatsoenlijk kan worden opgelost en op welke termijn. Ondertussen gaan de Hoogheid en ik ons ook beraden of we hier nog wel mee verder willen.

Wordt vervolgd…….