Spierpijn

Vanochtend weer het bed uitgeklommen. Langzaam, geen onverwachte bewegingen en al helemaal niet teveel. De bovenbenen achterzijde, onderrug en kuiten staan strak. “Wie mooi wil zijn moet pijn lijden”, was bij ons thuis een gevleugeld gezegde. Ik hoorde m’n moeder vanochtend weer even….. Een lichte hoofdpijn zeurt in de verte. Koffie! Aankleden ging moeizaam, die verhipte broekspijpen instappen….auw! “Volgens mij legt hij (de tacoyo-leraar) er een schepje bovenop”, opperde de Hoogheid gisteravond na terugkeer van onze wekelijkse pijn=fijn-work-out. Het moet gezegd worden, we zijn elke keer netjes geweest en elke keer is spierpijn opvolgend. Vandaag wel heel veel. Er gebeurt dus wel wat. Goed beschouwd is het toch wel zot. Je gaat één keer in de week in groepsverband ruim een uur staan springen naast een matje, zwaaien met gewichten en rondjes door een sportzaal draven, om lichamelijk een beetje in conditie te blijven. En daar betaal je ook nog fors voor. Nou nou Liesje, wat een gezeur op de vroege morgen. Ook een beetje spierpijn in de hersenpan? Gaat deze blog nog ergens over? Eigenlijk niet. Gewoon even stoom afblazen. En er tegenop zien dat ik zo dadelijk weer in beweging moet komen……..

Rammelend skelet

“M’n hele skelet rammelt”, dit waren gisteravond de laatste woorden die de Hoogheid van me hoorde, voordat hij in Morpheus armen viel. Zoekend naar een houding die geen gevoelige spieren raakte, ben ik uiteindelijk ook in slaap gevallen, maar vanochtend waren ze er allemaal weer. Heel veel gevoelige plekken en pijntjes op de meest rare plekken. Hoe komt dit  zo opeens? Gisteravond hebben we een proefles Tacoyo gevolgd. Hier in de wijk, in een sportzaaltje van een buurthuis/school. Met nog zo’n 25 andere oudere jongeren stond ik ruim een uur op opzwepende muziek te  rennen, springen en zwaaien met gewichtjes, al dan niet staand of liggend op een mat. De ‘voorganger’ was een aardige maar zeer gedreven kerel die er voor z’n leeftijd (ca.55 denk ik) verdomd goed uitzag….. Hij riep wel telkens dat je je eigen tempo moest aanhouden en goed naar je lijf moest luisteren, maar door de toffe muziek en het stevig doorwerken van je buren, ga je niet dom staan doen, dus doorzetten! Enfin, na één uur en een kwartier kroop ik als een wrak van m’n matje af, begaf me naar de uitgang, waar een vriendelijke mevrouw me een inschrijfformulier voor meer martelsessies in handen drukte. Ik heb het ingevuld en ondertekend. Vanaf nu ga ik  – tot de Kerst – samen met de Hoogheid (“Skeet wat doe je raar, ik heb nergens last van”) iedere dinsdagavond aan m’n conditie werken. Zoals ik me vandaag voel kan ik alleen maar concluderen: HOOGNODIG!