Make-up spiegeltje

“Lisenka, wil je morgenochtend met me mee een proefritje maken in een nieuwe auto?”, vroeg de aanloopdochter gisteravond via de app. Dus togen we vanochtend vol goede moed naar de garage, waar het gewenste karretje al klaar stond. Dochterlief had via internet een strakke offerte aangevraagd en had dus een redelijke prijsindicatie. Daarom nu maar eens het rijgedrag van het autootje proberen. De verkoper begroette ons met een stralende glimlach en overhandigde zonder veel omhaal de sleutels. Het proefritje beviel prima, dus toen we terug waren in de showroom werd het vervolggesprek ingezet. Bakkie koffie erbij, tot zover niets aan de hand. Totdat we over de getallen begonnen. Geheel naar waarheid vertelden we wat er aan het in te ruilen autootje mankeerde, dus waarom vervanging gewenst was. Niks heftigs, maar al die onderhoudsdingetjes kosten klauwen met geld voor de particulier, dus dan is inruil voor nieuw soms gunstiger. Al helemaal als er ook nog een leuke voorraadkorting bij komt. En dat was in dit geval zo. Toch? Ehhh, nee dus. “Die auto was afgelopen vrijdag al niet meer voorradig”, wist de verkoopman ons te melden. “Waarom dan nog offreren op zondag?”, was mijn tegenvraag, waarop ik wat kribbig terug kreeg dat hij dat ook niet wist. Maar we mochten wel nieuw bestellen tegen dezelfde conditie, als we dan maar wel voor het eind van deze week beslisten. Aflevering medio mei! Dat zagen we niet zitten, immers dan moesten die reparaties die we nou juist wilden omzeilen, toch nog uitgevoerd worden. Zo lang (3 maand!) kon dat geen uitstel leiden. Nadat hij de in te ruilen auto had bekeken begon hij over de hoogte van de inruil die zwart-op-wit in de offterte stond. Wees ons op de kleine lettertjes (vrij vertaald: pin ons d’r niet op vast) en jubelde er in alle vrolijkheid meer dan 1000 euro af. “Misschien een nulletje vergist toen u de kilometers op de vragenlijst invulde?”, suggereerde de verkoper. Ja joh, leg het maar bij ons neer. Dat we niet blond zijn kon ons blijkbaar niet redden. Perplex keken het aanloopkind en ik elkaar aan.  Maar het klapstuk moest nog komen. We zeiden hem dat we met meer auto’s bezig waren en dat we hier even ernstig over na moesten denken, waarop hij uiteraard vroeg welke andere auto. De Opel Karl, jokten we in commissie. Want we waren niet met iets anders bezig, maar om hem wat te temperen….. Je zag zijn gelaatsuitdrukking veranderen. De zelfingenomen grijns verhardde en iets kils kwam in zijn ogen. Toen we de jas aantrokken, ten teken van vertrek, overhandigde hij ons de informatiebrochure en vroeg of we ook de prijslijst met de diverse opties wilden. “Daar staan leuke extra  dingetjes in, zoals een make-up-spiegeltje”, voegde hij ongevraagd toe. Inwendig ontplofte ik. “Zoiets zegt u ook tegen een manlijke potentiële koper?”, lag me voor in de mond, maar ik beheerste me. Zonder nog iets te zeggen verlieten we de showroom en zijn regelrecht naar de Opel-garage gereden. De proefrit in de Karl was direct te maken en de prijs was eerlijk en transparant. Evenals de inruil. Dus daarover wordt nu heel ernstig nagedacht.

Make-up-spiegeltje! Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is de domste van het hele land?