Petietertje

“Ach kijk nou es, pak maar gelijk de moker”, sprak de Hoogheid vanochtend op treurige toon, toen hij achter ons huis een jong musje op de betonklinkers zag liggen. Op z’n ruggetje, helemaal verkleumd. Uit z’n nest gevallen, dat bovenin onze nok zit, veilig onder het riet. Dat van die moker stamt uit Zwolse tijden, toen er wel eens een muis in de val zat die nog leefde en even ‘geholpen’ moest worden. Maar, ander verhaal. Terug naar het onfortuinlijke musje. Half in de veren, grote gele snavel en zonder kwetsuren aan de buitenkant. “Volgens mij is er niets mis mee, behalve dat hij uit z’n bedje is gevallen”, diagnosticeerde ik op goed geluk. Ik zocht een bakje met lapje als noodnestje en belde mijn vroegere buurvrouw uit Zwolle, die ooit eens een jonge mus heeft groot gebracht, voor tips and tricks. “…. en elke twee uur voederen”, sloot buurvrouw haar hele mussen-opvoedstrategie af. Iedere twee uur voederen? Dat zag ik niet zitten, heb daar domweg geen tijd voor, dus belde ik de dierenambulance. Een uurtje later kwam er een enorme bus aangereden, waaruit twee struise dames op leeftijd stapten. Gewapend met een boxje kleiner dan een sigarendoosje beenden ze op hun stoere kisten naar binnen. Je moet natuurlijk op alles voorbereid zijn. “Ach, wat een petietertje nog “, sprak grijze mevrouw nummer 1 vertederd, waarna kordate mevrouw nummer 2 het beessie onderzocht en net als ik concludeerde dat er niets aan mankeerde. Ik had – voordat de ambulance arriveerde – Petietertje al wat water toegediend, evenals een vette ( in stukjes geknipte) regenworm, dus honger had ‘ie niet meer. Toch was de kleine mussenman niet echt gecharmeerd van al dat getrek aan z’n pootjes en vleugeltjes, dus hij spartelde ferm tegen, wat de dames helemaal in vervoering bracht. “Hij is inderdaad springlevend. Die redt het wel hoor”, en opgetogen openden ze hun boxje, waarin Petietertje, in mijn oude zwarte hemdje genesteld, verdween. Na nog een warme handdruk beenden de dames de keuken weer uit, richting de bus, op naar hun volgende klus. “Fijne dag nog, en hopelijk niet teveel verdrietig dierenleed”, wenste ik ze toe, waarop kordate nummer 2 terugriep: “Da’s ons werk mevrouw. U ook een fijne dag en bedankt voor de melding”. En daar gingen ze, met Petietertje achterin, op naar de vogelopvang! Goeie club die dierenambulance!

Voor de gevallen mus kwam deze bus!