Argentinië en de corona-stress

Op 7 maart stapten we in het vliegtuig naar Argentinië, bedoeld om daar ruim drie weken te blijven. Op 14 maart vanuit diep Patagonië via Buenos Aires en Rio de Janeiro terug met de laatste KLM-vlucht naar Amsterdam. Nogal een bar tochtje. Oh….hoezo….?  Voor degene die de laatste weken onder een steen gewoond hebben, dat kwam door corona. En door een quarantaineverplichting die vrijdag de 13e in een paar uur werd afgekondigd door de Argentijnen. Ophokplicht voor toeristen. We (groepje van 8 toeristen met een gids) waren er mooi klaar mee. Maar we wisten met heel veel kunst-en vliegwerk (letterlijk) nog net op tijd te ‘ontsnappen’ aan ergere taferelen, zoals die zich nu afspelen in Zuid-Amerika. Gestrandde Nederlanders die er niet meer weg kunnen, geen onderkomen hebben en – zo zijn de laatste berichten van een zeer betrouwbare bron ter plaatse – worden bespuugd en verjaagd als ze zich vertonen. Ik heb met die mensen te doen. Wanneer kunnen zij huiswaarts keren? Niemand kan het zeggen. Wat een nachtmerrie is dit. En zo zijn er nog veel meer nachtmerries aan de hand momenteel. Zieke mensen, die vechten voor hun leven op een eenzame IC, oude mensen die geen bezoek meer mogen ontvangen, bange mensen, die ondanks anderhalve meter afstand toch medemensen ontwijken door zich in huis te verschansen. Wat een gebeurtenis is dit. De hele wereld is gegijzeld door corona. Wat kan ik nu doen? Beetje oog hebben voor de mensen om me heen, hebben zij iets nodig waar ik in kan voorzien? Rustig blijven en de aanwijzingen van het RIVM volgen. Dat is all we can do. Maar dat doe ik dan ook!