Kleinkind?

Mijn kind wil geen kinderen. Dat is haar goed recht, maar het betekent ook dat de titel oma mij nooit – biologisch gezien dan – toe zal komen. Dat valt in de wereld van idolate grootouders niet altijd mee. Het gedweep met de tweede generatie afstammeling gaat soms wel héél ver. Ik noem geen namen, noch voorbeelden, maar iedere opa/oma bezondigt zich er regelmatig aan. Ik begrijp dat niet helemaal, maar dat zal wel te maken hebben met het feit dat ik niet in de juiste omstandheid verkeer om dit te kunnen inleven.

Een kleinkind…… Dus zat ik vorige week na te denken over adoptie. Tuurlijk is een aanloopkleinkind snoezig, ik heb er ondertussen al 3, maar iets van helemaal mijselfs…… Mijn eigen knuffelaapje? Waarom eigenlijk niet. Ik heb een vriendin die me al jaren consequent Apie noemt. Dus enige verwantschap zal er blijkbaar wel zijn….. Stichting Aap bood uitkomst. Voor maandelijks een luttel bedrag kun je een verlepte aap een beter leven geven. Adopteren. Kost een paar centen maar hij/zij heeft dan wel wat! Namelijk een aap-waardig bestaan. En dat wil je als aap maar wat graag!Ik zocht op de website van Stichting Aap uit de lange reeks van adoptiedieren en vond een beessie dat me aansprak. Piep heet ze, geboren in 1992, dus al een oud gebakje. Piep is een Lampongaapje. Haar armpjes en beentjes zijn erg vergroeid vanwege Engelse Ziekte. Het rendement van haar rotleven. Maar sinds ze in 2009 bij stichting Aap terecht gekomen is, gaat het een stuk beter. Ook op het sociale vlak schiet Piep tikkie tekort, (schuw en extreem onderdanig) maar ook daar wordt vooruitgang geboekt. Kortom, Stichting Aap is goed bezig en ik betaal elke maand een beetje voor ‘mijn’ adoptiepiepje. Kijk,  dat noem ik nou apen-streken van de betere soort!