Gistermiddag kreeg ik via Burgerzaken een berichtje doorgestuurd van een oude kennis uit Zwolle. Prettige kerel waarmee de Hoogheid en ik het contact kwijt geraakt waren na onze verhuizing – 4 jaar geleden – richting de periferie. Zo kunnen dingen gaan. Kennis had op de website van Zwolle in mijn persoonlijk stukkie gelezen dat ik nog steeds aan het babsen ben. Zijn vraag per mail was dan ook of ik hem en zijn grote liefde dit najaar zou willen trouwen. Spontaan belde ik hem op, zijn 06-je had hij erbij gezet. “Gefeliciteerd, wat prachtig nieuws”, jubelde ik hem tegemoet. “Man, wat mooi en heel graag doe ik jullie huwelijk”. Overdonderd, maar ook blij, reageerde hij op mijn instemming. Vroeg toen beetje benepen hoe het met mij was. “Hartstikke goed joh, we wonen hier zo fijn”, ratelde ik terug.
Toen ik ruim 13 jaar geleden (time flies!) in dienst trad, werd mij door Burgerzaken gevraagd een persoonlijke introductie te schrijven voor hun website. Braaf deed ik dat, waarin ik ook vermeldde dat mijn echtgenoot een paar jaar eerder was overleden. Door de jaren heen is die tekst nooit aangepast. Om te checken of ik nog in dienst was had kennis deze overlijdens-informatie ook tot zich genomen en triest geconcludeerd … je raadt het al. Dus toen ik in mijn enthousiaste waterval van woorden over de Hoogheid repte, ontsnapte hem een oprecht: “Is die er nog?” Toen we het misverstand hadden geklaard konden we er om hartelijk en kennis vooral opgelucht om lachen en hebben we meteen een afspraak gemaakt voor een ontmoeting met taart en koffie. En de Hoogheid gaat dan mee. Al was het maar om te bewijzen…..
Maar…..misschien moet ik mijn stukkie op de website van Zwolle maar eens gaan aanpassen…..
Lisenka en meer, het gaat zo het gaat 