Dag Sarah (S.deV.)

Al een poosje wisten we van haar hartprobleem. Met pilletjes bleven de klachten hanteerbaar. En Sarah huppelde vrolijk door. Toch nam de benauwdheid vlak voor de kerst toe: plastabletten brachten verlichting. En Sarah huppelde vrolijk door. Alhoewel…dat huppelen werd steeds lastiger. Heupjes en knietjes werden duidelijk minder soepel en een sprintje trekken was er niet meer bij. Met haar bijna 14 jaren was ze nog altijd een blij en vrolijk freuletje, maar toch…. De benauwdheid nam verder toe, het lopen werd moeilijker….. En nog steeds blij als je thuis kwam, helemaal happy van een stukje gedroogde runderlong. Dat maakte het ook zo moeilijk. Vorige vrijdag kwam ik thuis en was ze slecht. Benauwd, hoestend en moeizaam bewegend en door de achterpootjes zwikkend begroette ze me met een krom getrokken ruggetje. Het sneed me door het hart en belde de dierenarts. “Misschien is het tijd voor afscheid”, zei ik angstig tegen de Staphorster assistente, die me gelijk liet komen. Na onderzoek beaamde de dierenarts dat ze in vrij korte tijd erg broos geworden was en dat er meerdere  zaken – niet te genezen (ouderdom) – haar parten speelden. Ik mocht bellen als we vonden dat de tijd rijp was. Maandag jl. na terugkeer uit Zwolle trof ik haar weer zo aan, zelfs een beetje slechter, want voorgaande dagen had ze pijnmedicatie gehad, waardoor het nog wel wat leek. Maar daar kreeg ze diarree van, ook niet een feestje voor haar. Ze was altijd zo schoon en zindelijk. Dat was het moment dat ik andermaal met Staphorst belde en een afspraak gemaakt heb voor een finaal huisbezoek. Dat was gistermiddag. Ze heeft er niets van gemerkt, want ze was al in diepe slaap toen de dierenarts binnenkwam. Het daartoe benodigde medicijn had ik vrijdag al meegekregen. Robby zat erbij en keek ogenschijnlijk onaangedaan toe. Maar dat zegt natuurlijk helemaal niks. Na haar overlijden snuffelde hij even aan zijn overleden ‘zusje’ en haar mandje en rolde zich weer op z’n kussentje voor de brandende kachel.

We hebben gisteravond in de tuin een diepe kuil gegraven en Sarah begraven, in hetzelfde dekentje waarin ik haar zomer 2006 heb opgehaald als pup. Twee witte stenen en een mooie bloeiende helleborus staan op haar grafje.

Dag lieve hotseflots!