Vaya con Dios

“Vaya con Dios” (Ga met God) sprak april 2001 de lieve oude tuinman ten afscheid, toen ik mijn appartement in Punta Cana voorgoed verliet, omdat een betere woonomgeving gevonden was op het schiereiland Samana, in het toen nog slaperige vissersdorpje Las Terrenas. Ik wenste hem hetzelfde en vertrok. Vaya con Dios. Die woorden hebben jarenlang nagegalmd in mijn hoofd. Las Terrenas bracht niet wat ik ervan gehoopt had. Het was weliswaar niet zo’n ellendehoek als Punta Cana, maar een bestaan opbouwen waarin ik mezelf kon blijven, nee dat zat er niet in. Dus stond ik – na anderhalf jaar – weer op Schiphol, januari 2002. Nog twee keer – nov.2002 en  dec.2003 – ging ik terug om belangrijke zaken af te wikkelen en daarna zwoor ik de dure eed nooit meer voet op Dominicaanse bodem te zetten. Tijd heelt wonden zeggen ze en weet je wat? Soms is dat ook zo. Toen afgelopen oktober de Hoogheid voorstelde om er twee weken – gedurende de Kerst en onze verjaardagen -tussenuit te knijpen en ik vroeg waarheen, opperde hij: “Wat dacht je van de Dominicaanse Republiek? Kun je je oude vrienden weer eens opzoeken”. En eigenlijk vond ik dat helemaal geen gek idee. Ik struinde wat op internet en vond twee relatief goedkope vliegtickets, belde mijn Nederlandse vriendin in Las Terrenas en in no time was de zaak beklonken. Van 14 tot en met 28 december zouden we bij hun logeren! Mijn andere vriendin in Santo Domingo rap ingeseind: Die zou ook een paar dagen overkomen. Wat een feest! Voor dat ik wist wat me overkwam zaten we in het vliegtuig naar Puerto Plata. De taxi stond al klaar en 3 uur later knuffelde ik mijn oude vrienden. Een paar dagen geleden zijn we weer thuis gekomen. Met één koffer minder (vriendin wilde heel veel boodschappen uit Nederland hebben) en een camera vol foto’s. Wat hebben we genoten. Van de vriendschappen, die geen knibbel verbleekt waren, van het prachtige land, dat nog altijd spectaculair mooi is, van het Caribische lawaai en bijbehorende wanorde, waar ik nu gelukkig weer om kon lachen. De Hoogheid viel van verbazing in verbazing, maar kon overal de humor van inzien! Het waren gewoon twee super-weken. Vaya con Dios. De oude tuinman moest eens weten. Dios is zo goed voor me geweest, sinds ik het eiland destijds verlaten heb. En nu ik weer terug geweest ben, weet ik zeker dat de laatste wonden echt zijn geheeld. Ik heb zoveel zoveel om dankbaar voor te zijn. Gracias Dios!